خدایا:عقیده مرا از دست عقده ام مصون بدار ،

خدایا:به من قدرت تحمل عقیده مخالف ارزانی کن.

خدایا:رشد عقلی و عملی مرا ازفضیلت تعصب،احساس و اشراق محروم نسازد.

خدایا:مرا همواره اگاه و هشیاردار،تا پیش از شناختن درست و کامل کسی یا فکری مثبت یا منفی قضاوت نکنم.

خدایا:جهل امیخته با خودخواهی و حسد،مرا رایگان ،ابزار قتاله دشمن برای حمله به دوست نسازد.

خدایا:شهرت منی را که می خواهم باشم،قربانی منی که می خواهند باشم،نکند.

خدایا:در روح من اختلاف در انسانیت را ، با اختلاف در فکر اختلاف رابطهبا هم میامیز، انچنان که نتوانم این سه اقنون جدا از هم را بازشناسم.

خدایا :مرا به خاطر حسد ،کینه و غرض،عمله اماتور ظلمه مگردان.

خدایا :خودخواهی مرا چنان در من بکش ،یا چنان برکش تا خودخواهی دیگران را احساس نکنم،و از ان در رنج نباشم.

خدایا:مرا در ایمان اطاعت مطلق بخش، تا در جهان عصیان مطلق نباشم.

تا درخلوت عزلت نپوسم.

خدایا:مرا به ابتضال ارامش و خوشبختی مکشان ، اضطرابهای بزرگ،غمهای ارجمند و حیرتهای عظیم را به روحم عطا کن،لذتها را به بندگان حقیرت بخش و دردهای عزیز بر جانم ریز.

خدایا: اندیشه و احساس مرا در سطحی پایین میاور،کهزرنگی های حقیر و پستی های نکبت بار و پلید شبه ادمهای اندک را متوجه شوم، چه دوست تر می دارم بزرگواری گولخور باشم تا،همچون انسان ،کوچکواری گول زن.

خدایا: مرا از چهار زندان بزرگ انسان:طبیعت،تاریخ،جامعه و خویشتن رها کن.

تا انچنان که تو ای افردگار من مرا افریده ای،خود افریدگار خود باشم،نه که همچون حیوان ،خود را با محیط که محیط را با خود تطبیق دهم .

خدایا:اتش مقدس شک را انچنان در من بیفروز تا همه یقین هایی را که در من نقش کرده اند ،بسوزد و انگاه از پس توده این خاکستر ، لبخند مهراوه بر لبهای صبح یقینی شسته از هر غبار طلوع کند.

خدایا :مرا از فقر ترجمه و زبونی تقلید ، نجات بخش تا قالبهای ارثی را بشکنم ، تا در